Tweede filosofische (na)zomerweek in Griekenland, op het
eiland Andros. De cursus heeft als thema ‘De spelende mens’. Een uitstekende
gelegenheid om een aantal hoofdthema’s in mijn denken opnieuw te onderzoeken,
aan de hand van een keur aan filosofen!
*****
I.
Wanneer de vorming en de vernieuwing van cultuur gebeurt in
spelvorm, begint als spel (zoals Huizinga beweert), welke cultuurgebieden zijn dan aan
vernieuwing toe en welke spelvormen zouden we daartoe in het leven kunnen
roepen? Welke spelen zullen we dan opnieuw aanvatten?
II.
Is filosofie op te vatten als een spel? Of: wat als we
filosofie opvatten als een spel?
III.
Functioneert een filosofie vaak niet als een subtiel
afweersysteem waarmee vragen, problemen, indrukken en verstoringen kunnen
worden afgevangen en kaltgestellt? In hoeverre is mijn eigen denken een
dergelijk afweersysteem?
IV.
Is meditatie een manier om geen last meer te hebben van het
exces aan energie dat het leven is? Is zij net zo zeer een tranquillizer als
filosofie? Beide kunnen ook aan het exces ruimte geven, de exploratie ervan
bevorderen, maar doen zij dat ook (bij mij)?
V.
Wat is er mis met begeerte? Dat we er niet mee weten om te
gaan?
VI.
Een filosofie die geen aandacht heeft voor erotiek, mystiek, geweld, roes, en andere grensoverschrijdende ervaringen, is slechts bezig de orde en haar normaliteit te bevestigen en te onderbouwen. Fatsoenlijke filosofie.
Een filosofie die geen aandacht heeft voor erotiek, mystiek, geweld, roes, en andere grensoverschrijdende ervaringen, is slechts bezig de orde en haar normaliteit te bevestigen en te onderbouwen. Fatsoenlijke filosofie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten