Ik zie de woede bloeien
met haar ogen vol godsdienst en identiteit,
vol afgunst en regeldrift,
vol zelfhaat en niet weten
hoe om te gaan met de eigen onmacht.
Ik zie het geweld om zich heen grijpen
met in zijn neusgaten de geur
van sluimerende doodsdrift
en niets ontziende vernietiging.
Ik zie het hart krimpen van pijn
op de vleugels van nieuws
en ellende en schijnbare belediging
en broedertwist op afstand
en vernederende handelingen,
gericht tegen de eer van het koninkrijk Gods,
of dat van Allah of Jahweh,
tegen de vlag of het eigen volk eerst,
of tegen welke hoogheid ook.
Ik zie de wellust van de machtigen,
of de bijna-machtigen,
gereed om veel te doen aan bravoure en vreesloosheid,
en gewoon alles wat maar opwelt
in contact met het hunkerende volk,
hongerig naar iets anders dan gisteren.
Ik zie de stapeling alsmaar groeien
van niet te dempen wrok,
nergens zie ik het minder worden,
alsmaar uitdijend met nieuw voedsel en geruchten;
het wachten is op nog meer explosies,
hier en daar, en misschien tegelijk, in één keer.
Ik zie de opeenvolging van daden,
daden en nog meer daden,
en zij hebben allemaal een geheugen.
Ik weet niet of het nog anders kan.
Kan het geharnaste hart nog breken?
Kunnen volksstammen nog bloemen plukken en vergeten?
Kan de zwarte magie van priesters en gekroonde hoofden
nog oplossen in het niets?
Kunnen mensen de strijd om hun identiteit nog staken
en weer medemensen worden?
In plaats van haatspuwende eigenheimers.
In plaats van naargeestige navelstaarders en
helbevorderaars.
In plaats van winnaars en verliezers in escalerende games.
In plaats van predikers van heilsboodschappen.
De wereld, hoe kan ik van haar houden?
Ik wil het, maar hoe?
Misschien dat mijn blik zelf bewolkt is geraakt
en verstopt met dikke balken en schimmige nachtmerries.
Misschien dat mijn hart zelf verstoord is geraakt
met misverstanden en verwarring,
vervuild met veel brokstukken en tochtende emoties.
Misschien, ik weet het niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten